Heb jij dat nou nooit? Dat je wéét dat een bepaalde aanpak of methode werkt en je die soms toch vergeet toe te passen. Nou ik wel, laatst nog… toen de eerste bijeenkomst van de Visual Community voor de deur stond. Ik zou een onderdeel van het programma doen en toen had ik onverwacht een begrafenis de ochtend van de Community bijeenkomst. Ik had geen idee of ik op tijd terug zou zijn dus ging ik aan de slag met voorbereiden om mijn programma onderdeel te kunnen overdragen aan Bas en Marjolein.
Mijn eerste gedachte bij overdragen was dat ik een overdrachtsdocument moest maken. Dus ik pakte een paar velletjes papier erbij en ging aan de slag. Toen ik in de gaten kreeg dat ik eigenlijk alleen maar aan het schrijven was, pakte ik mijn laptop erbij en ben al typend verder gegaan. Ik schreef alles op over het onderwerp en de dingen die ik daarbij wilde vertellen. Het ging zelfs zo ver dat ik er opmerkingen bij typte over het hoe en waarom ik bepaalde dingen juist zó had opgeschreven en waarom het belangrijk was dat het ook op die manier verteld zou worden.
Toen ik eenmaal klaar was heb ik het document, samen met mijn aantekeningen en extra achtergrondinformatie, gemaild. Dát voelde lekker. Ik had het zelf goed voorbereid, het programma onderdeel zat echt in mijn vingers. En: het stond goed op papier. Dus zou ik niet op tijd zijn, geen probleem want Bas en Marjolein zouden het zo kunnen overnemen. Althans dat dacht ik toen…
‘s Avonds keek ik nog naar een leuke TED-talk over een visuele werkvorm, die ik meteen wel wilde uitproberen. Dus even mijn document aanpassen, dacht ik. Ik heb het document eerst uitgeprint, 4 pagina’s vol tekst.
Ik zie mezelf nog staan bij die printer… Ik pakte de geprinte velletjes op, keek er naar en ineens dacht ik “duh, Mieke, tékenen werkt!”. Ik zag ineens een beeld voor me van hoe ik de theorie wilde uitleggen, hoe ik de mensen wilde meenemen in de theorie en de oefening. Ik heb er een tekening van gemaakt op 1 A4-tje. Het was overzichtelijk en het verband tussen de theorie en de oefening was helder. Voldoende houvast voor Bas en Marjolein om het verhaal op hun eigen manier te vertellen, terwijl de essentie helder in beeld bleef. Daar waren helemaal geen 4 kantjes tekst voor nodig! Oh, wat heb ik gelachen om mezelf.
Zo zie je maar weer… In mijn poging om volledig te willen zijn, was ik totaal het doel voorbij geschoten: de deelnemers inzicht te geven in een model, en hoe dat ingevuld kon worden. Uiteindelijk was ik op tijd en heb ik zelf weer kunnen ervaren hoe fijn het is om dingen aan de hand van een simpele tekening uit te leggen. Want dat werkt écht!
