Als ik in de supermarkt loop dan denk ik aan mijn avondeten en zie ik een winkel vol mogelijkheden. De vakkenvuller ziet lege vakken en dus nog veel werk voor de boeg. Iedereen bekijkt de wereld op zijn eigen manier, trekt zijn eigen conclusies en ziet de dingen die hem of haar opvallen. Onze eigen wereld. Je zou kunnen zeggen dat dat er 7 miljard verschillende wereld(beelden) zijn. Ik kan leren van jouw manier van kijken dus laat hem aan mij zien, maar dwing mij niet. Vooral niet door te proberen jouw wereld aan mij op te leggen.
“Ik zie het zo, dus ik wil dat jij het ook zo ziet”. Iets wat ik doe en waar ik me steeds bewuster van word dat ik dat doe. Dat doe ik als familielid, als vriend, maar ook als teamlid en ondernemer. Ik zie de wereld op een bepaalde manier, bijvoorbeeld: “Idee, actie, gaan”, en liefst zou ik willen dat iedereen het zo zou zien. Dat scheelt (mij!) een hoop gedoe. Echter, het roept toch weer ander gedoe op, want ik probeer mijn wereldbeeld soms op te leggen aan de ander.
Maar zoiets werkt niet! Iedereen heeft zijn eigen wereldbeeld, daar kan ik niets aan afdwingen of aan toevoegen. Ik kan hoogstens iemand inspireren om anders te kijken, maar dan moet dan wel zonder dwang.
Het opleggen van elkaars wereldbeeld zie ik terug in veel discussies. Dat varieert van discussies over oorlogen en politiek tot ‘hoe laat gaan we naar bed?’ en ‘wat zullen we eten?’. Iedere deelnemer aan een discussie wil gehoord worden, zijn gelijk tonen en legt daarmee zijn wereldbeeld op aan de ander. Hij wil de ander overtuigen van zijn mooie uitkijkplaats over zijn wereld. Terwijl de rest ook gewoon lekker in zijn eigen vuurtoren blijft zitten, want zij vinden díe de mooiste uitkijkplaats bieden. Dat heeft dus niet zo heel veel zin.
Ook bij het tekenen zie ik het fenomeen van verschillende wereldbeelden terug. Laat twee of meerdere mensen een metafoor tekenen of een symbool en ze geven er ieder op een eigen manier betekenis aan.
Iedereen leeft in zijn eigen wereld, dat is hoe het is en daar is niets mis mee. Maar laten we eens afstappen van het elkaar opleggen van een ander wereldbeeld. Dat is lastig, dat snap ik, want met deze blogpost ambieer in natuurlijk hetzelfde. Ik merk bij mezelf dat ik vaak denk “Zo zou het moeten gaan”. Jouw landkaart van de wereld is out of date, gebruik die van mij, dan bereik je jouw doelen wel.
Van opleggen naar ontdekken
Laten we eens proberen om over te stappen van het ‘opleggen’ naar ‘ontdekken’ van elkaars wereldbeelden. Van ‘ik heb gelijk’ naar ‘hoe zie jij het?’. Met de intentie om daar iets van te leren, vanuit nieuwsgierigheid in plaats van gelijk willen hebben. Zodat het ons, mij en jou inspireert om anders te kijken naar mijn eigen wereld. En daarmee onze blik op de wereld te verruimen en verrijken.
Als we dat doen, dan veranderen discussies in dialogen. Natuurlijk zijn we het nog wel eens oneens met elkaar en zijn irritaties ook niet meteen uit de lucht, maar als we dat doorzien, dan komen we samen verder. We kunnen iets leren van de ander en hoe hij naar de wereld kijkt. Wie die persoon ook is, je moeder, je vriend, een collega, iemand met dyslexie, ADHD, een andere opleiding… Laten we ontdekken hoe iemand de wereld ziet.
Dat kan kan door andere vragen te stellen over het onderwerp: “Hoe zie jij de wereld?” of “Hoe zie jij de visie van ons bedrijf?”. Deze verhalen geven ons inzicht en nieuwe ogen. Wat wij zien is dat tekenen hier onbewust en zonder zwaarheid hier ook mee aan de slag gaat. Vraag mensen om een symbool te tekenen over haar/zijn wereld of project. Laat ze vertellen wat ze hebben getekend en je krijgt een kleine blik in de schatkamer van hun wereld. Puur vanuit interesse door de gedachte “wat zie jij wat ik nog niet zie?”.
